Kartki z kalendarza
16 September 2019
Zakład Ubezpieczeń Społecznych powstał 24 października 1934 roku na mocy rozporządzenia Prezydenta RP Ignacego Mościckiego. Od blisko 85 lat ZUS jest najważniejszą instytucją polskiego systemu ubezpieczeń społecznych.
Ku wspólnocie ubezpieczonych
Wiek XIX to okres gwałtownych przemian społecznych. Państwa europejskie zmuszone są do wprowadzenia polityki socjalnej. Pierwsze próby wdrożenia powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych pojawiają się pod koniec XIX wieku. W 1883 roku Niemcy uchwalają ustawę o ubezpieczeniach chorobowych, a w następnych latach dalsze: gwarantującą prawo do leczenia i renty na skutek niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy oraz przyznającą robotnikom prawo do emerytury po ukończeniu 70 lat. System ubezpieczeń w monarchii austro-węgierskiej wprowadzony zostaje ustawą o obowiązkowym ubezpieczeniu od wypadków przy pracy oraz na wypadek choroby. Najgorzej jest w cesarstwie rosyjskim - pierwsze ustawy uchwalone zostają dopiero w 1912 roku: jedna reguluje ubezpieczenia chorobowe, druga - ubezpieczenia od wypadków przy pracy; nie ma żadnych przepisów emerytalnych. Polacy pozbawieni państwowości zdani są na regulacje prawne trzech zaborców.
Wyzwania niepodległości 1918-1933
II Rzeczpospolita staje przed wielkim zadaniem stworzenia jednolitego i nowoczesnego państwa. To samo dotyczy systemu ubezpieczeń społecznych. Należy nie tylko ujednolicić ustawodawstwo pozaborcze, ale przede wszystkim dostosować je do warunków niepodległego kraju. Naczelnik Państwa Józef Piłsudski już 23 listopada 1918 roku przyznaje robotnikom i pracownikom przemysłu specjalny zasiłek, a 11 stycznia 1919 roku wprowadzone zostaje ubezpieczenie zdrowotne i powstają Kasy Chorych. Kolejne ważne etapy tworzenia systemu ubezpieczeń społecznych to: rok 1920 - ustawa o obowiązkowym ubezpieczeniu na wypadek choroby, rok 1924 - ustawa o ubezpieczeniu na wypadek bezrobocia, rok 1927 - rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej o ubezpieczeniu społecznym pracowników umysłowych.
Burza idei społecznych 1934
28 marca 1933 roku zostaje uchwalona ustawa scalająca system ubezpieczeń społecznych. Nadaje ona jednolity charakter prawu odradzającej się Polski - obejmuje wszystkie rodzaje ubezpieczeń społecznych: chorobowe i macierzyńskie, wypadkowe przy pracy i z chorób zawodowych, emerytalne robotników oraz emerytalne pracowników umysłowych, od bezrobocia. Jest w całości tworem polskiej myśli prawodawczej.
Uchwalenie ustawy (dotyczącej niemal wszystkich grup społecznych) poprzedzają burzliwe dyskusje. W tym czasie następuje też zasadnicza przebudowa gospodarcza kraju - powstaje polski port morski w Gdyni, tworzy się Centralny Okręg Przemysłowy.
1934 Nowoczesne państwo, nowoczesna instytucja
Ustawa scaleniowa wchodzi w życie 1 stycznia 1934 roku. Praktycznie od momentu jej uchwalenia trwają prace nad nowelizacją. 24 października 1934 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki podpisuje rozporządzenie o zmianie ustawy. Powołany zostaje Zakład Ubezpieczeń Społecznych, obejmujący zarząd nad pięcioma funduszami ubezpieczeniowymi. Już w tym czasie ZUS wykorzystuje nowoczesne metody matematyczne i statystyczne.
Polski system ubezpieczeń społecznych jest jednym z najnowocześniejszych w ówczesnej Europie.
1934-1939 ZUS - ubezpieczenia, opieka, edukacja
Po scaleniu systemu ubezpieczeń społecznych ZUS staje się ważną instytucją realizującą zadania z zakresu polityki społecznej państwa. Zgodnie ze swoim statutem podejmuje również działalność edukacyjną i prewencyjną (wystawy higieniczne, plakaty promujące bhp czy finansowanie kolonii letnich dla dzieci). Środki z nadwyżek finansowych, które powstały dzięki reinwestycji składek ubezpieczeniowych, ZUS przeznacza na projekty budowlane (szpitale, sanatoria, budynki mieszkalne) oraz prozdrowotne.
1939-1941 Pod okupacją - działalność mimo terroru
Po klęsce wrześniowej zrujnowane zostały finanse funduszy ubezpieczeniowych. Koszty ewakuacji ZUS jedynie na terenach RP znajdujących się pod okupacją niemiecką szacuje się na 2,5 miliona zł (ówczesnych). Polsce, podzielonej między dwóch okupantów, narzucone zostają odrębne, zgodne z ich ideologiami, bezwzględne warunki. Niemcy dzielą okupowane polskie ziemie, część włączając do III Rzeszy, a z reszty tworząc Generalne Gubernatorstwo (dystrykt krakowski, warszawski, radomski i lubelski) z siedzibą władz w Krakowie. ZUS funkcjonuje tylko na terenie Gubernatorstwa: wypłaca ograniczane przez okupanta świadczenia i daje zatrudnienie, często ratując tym życie wielu osób. Na terenach zajętych przez ZSRR polskie instytucje państwowe przestają istnieć. Dotyczy to również ZUS.
1941-1944 Chlubne karty historii ZUS
Po ataku na ZSRR, 22 czerwca 1941 roku, Niemcy zajmują resztę polskich ziem.
Wzmaga się terror: następuje zagłada Żydów, nasilają się prześladowania Polaków, co też zwiększa opór społeczeństwa. Pracownicy ubezpieczeń społecznych, mimo grożących za to surowych kar, licznie wstępują do konspiracji niepodległościowej. Pod koniec wojny - korzystając ze swego doświadczenia - podejmują przygotowania do reformy systemu ubezpieczeń.
1944 Walka i klęska
Powstanie Warszawskie, trwające od 1 sierpnia 1944 roku przez 63 dni, mobilizuje wielu pracowników i współpracowników ZUS. Szczególną rolę odgrywają w tym czasie lekarze Ubezpieczalni.
Kazimierz Miszewski
(lekarz Ubezpieczalni Społecznej, komendant powstańczego szpitala polowego):
W porozumieniu z ówczesnymi władzami konspiracyjnymi, cywilnymi i wojskowymi [...], jako [...] kierownik wyszkolenia sanitarnego wojskowej służby kobiet, obserwowałem przy ambulatoriach (na Smulikowskiego, na Polnej i na Woli) konspiracyjne przygotowania. [...] Nagromadzenie materiału [opatrunkowego] na Polnej oddało dużą przysługę w czasie Powstania największemu szpitalowi, ostatnio do 900 łóżek, zaimprowizowanemu przy ulicy Jaworzyńskiej. [...] Dwóch lekarzy Ubezpieczalni w moim rejonie zamieniło swe mieszkania, od pierwszych dni Powstania do końca, na punkty opatrunkowe i szpitaliki, przez które przewinęły się setki potrzebujących pomocy.
Warszawa, 1944 (Relacja dla Komisji Historycznej ZUS, 1947, Archiwum Akt Nowych).
1945-1946 Budowanie na gruzach
Po zakończeniu wojny radość z pokonania III Rzeszy szybko zostaje zduszona przez ustrój komunistyczny. Wyznaczone zostają nowe, okrojone granice Polski. Oznacza to zmiany w obszarze działalności ZUS. Do strat terytorialnych doliczyć trzeba olbrzymie straty ludnościowe i materialne (w sprawozdaniu dyrektora naczelnego Józefa Pasternaka straty ZUS oszacowano na ponad 860 mln ówczesnych złotych). W samych nieruchomościach (budynkach administracyjnych, domach mieszkalnych, wypoczynkowych i sanatoriach) stanowią one co najmniej trzecią część ich przedwojennej wartości. W nowej rzeczywistości ZUS wraca do roli krajowego koordynatora systemu ubezpieczeń społecznych.
1947-1954 Pod dyktatem nowej władzy
W apogeum okresu stalinowskiego instytucje państwowe poddawane są gwałtownej ideologizacji, a odstępstwa od komunistycznej doktryny i propagandy karane są coraz brutalniej. Ten proces nie omija także ZUS. Odgórnie wprowadza się socjalistyczne współzawodnictwo pracy, pracowników zmusza się do udziału w pochodach i manifestacjach poparcia dla nowej władzy. Jednak Zakład przede wszystkim obejmuje ubezpieczeniami coraz większą liczbę osób i wypłaca coraz więcej świadczeń. Scentralizowane państwo stara się ograniczać samodzielność ZUS. W 1950 roku zniesiono samodzielność funduszy ubezpieczeniowych, a w 1951 roku finanse ubezpieczeń społecznych włączono do budżetu państwa - składki na ubezpieczenie przybrały tym samym cechy podatku. W 1953 roku pojawia się koncepcja likwidacji samego ZUS.
1955-1959 Liwidacja ZUS
W 1955 roku, w ramach zniesienia jakichkolwiek przejawów samorządności i niezależności (zwłaszcza finansowej) instytucji i przedsiębiorstw następuje likwidacja Zakładu - wzorem rozwiązań radzieckich jego zadania przejmują związki zawodowe (w zakresie świadczeń krótkoterminowych - zasiłki) oraz Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej (w zakresie świadczeń długoterminowych - rentowych i emerytalnych). Po październiku 1956 roku, wraz z dojściem do władzy Władysława Gomułki, następuje złagodzenie systemu politycznego. Kończy się epoka stalinowskiego terroru. Państwo działa pod hasłem naprawy "błędów i wypaczeń".
1960-1980 Reaktywacja ZUS.
"Mała stabilizacja" i dekada Gierka
Ustawą z 13 kwietnia 1960 roku ZUS zostaje przywrócony i podejmuje swoje zadania, zapewniając ciągłość ubezpieczeń i terminowo wypłacając świadczenia. "Mała stabilizacja" lat 60. przynosi pozorne zliberalizowanie systemu politycznego. W następnej dekadzie - dzięki zachodnim kredytom - następuje poprawa sytuacji gospodarczej, jednak z biegiem lat coraz wyraźniej widać, że to tylko propagandowe pozory. Stagnacja kraju wzmaga aktywność opozycji demokratycznej. W ZUS pojawiają się pierwsze elektroniczne maszyny obliczeniowe. Na fali oficjalnych prób modernizacji kraju (w tym reformy podziału administracyjnego), w latach 70. powszechnym systemem emerytalnym zostają objęte kolejne grupy społeczne, w tym rolnicy.
1980-1989 Od "Solidarności" do Okrągłego Stołu
Powstanie "Solidarności" i jej legalna działalność w latach 1980-81 czyni ubezpieczenia społeczne obszarem o wyjątkowej wrażliwości politycznej. Niezależny związek zawodowy odwołuje się do sprawiedliwości społecznej w zakresie świadczeń realizowanych przez państwo. Stan wojenny (13 grudnia 1981 roku) wstrzymuje wszelkie przejawy demokratyzacji i blokuje realizację postulatów. Powoduje zapaść gospodarczą i głęboką apatię społeczną na kolejne lata. Pod koniec lat 80. kryzys państwa wymusza zmiany ustrojowe. Powstaje Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, który ma zapewnić racjonalne finansowanie świadczeń. ZUS podejmuje pierwsze próby informatyzacji systemu ubezpieczeń.
1989-1997 Przyspieszona lekcja kapitalizmu
Pierwsza dekada III Rzeczypospolitej to radość z odzyskania swobód demokratycznych, lecz także społeczny szok transformacji i gigantyczna inflacja. ZUS musi funkcjonować w trudnych warunkach gospodarczo-finansowych. Zlikwidowanych zostaje wiele przedsiębiorstw. Gwałtownie kurczy się rynek pracy. Aby uchronić się przed bezrobociem, wiele osób decyduje się wcześniej przejść na emeryturę. Gwałtownie wzrasta liczba wypłacanych przez ZUS świadczeń. Nadweręża to fundusze ubezpieczeń społecznych. Konieczne staje się zreformowanie systemu ubezpieczeń. Pod koniec lat 90. przygotowywana jest zasadnicza reforma emerytalna.
1998-2009 Reforma emerytalna:
między indywidualizmem a solidaryzmem
W 1999 roku wchodzi w życie systemowa reforma ubezpieczeń społecznych. Jej istotą jest zmiana sposobu obliczania emerytury, której wysokość zależeć będzie przede wszystkim od sumy odprowadzonych składek, a nie jak dotąd, głównie od stażu pracy. Oznacza to konieczność utworzenia kilkunastu milionów indywidualnych kont dla ubezpieczonych, na których zapisywane i waloryzowane mają być składki. Dlatego ZUS musi stworzyć zaawansowany system informatyczny, który podoła ogromnej skali przedsięwzięcia. Wprowadzone zostają także dodatkowe formy oszczędzania na emeryturę (tzw. III filar).
Jerzy Buzek
(premier) w wystąpieniu telewizyjnym:
Od 1 stycznia 1999 będziemy mieć nowy i sprawiedliwy system emerytalny [...], nad wprowadzeniem pracowało wielu specjalistów, reprezentujących różne opcje polityczne. [...] Dla rolników stworzymy odrębny system. [...] Reforma to także szansa rozwoju gospodarczego Polski.
Warszawa, 28 maja 1998 (Polska Agencja Prasowa)
2010-2013 Po pierwsze - satysfakcja klienta
W drugiej dekadzie XXI wieku ZUS wprowadza nowoczesne metody zarządzania, wzorowane na rozwiązaniach stosowanych w firmach komercyjnych. W latach 2010-2012 realizowana jest strategia przekształceń ZUS. Jej głównym celem jest zwiększenie satysfakcji klienta dzięki innowacyjnym rozwiązaniom dotyczącym obsługi.
Kompleksowy System Informatyczny ZUS staje się jednym z najbardziej zaawansowanych rozwiązań technologicznych w Europie. Umożliwia tworzenie elektronicznych rozwiązań dla klientów, takich jak e-Inspektorat i Platforma Usług Elektronicznych ZUS (PUE), która jest pierwszym polskim w pełni wdrożonym e-urzędem.
2014-2018 Bezpieczeństwo dzięki odpowiedzialności
Zakład Ubezpieczeń Społecznych od ponad ośmiu dekad nieprzerwanie wypłaca Polakom należne świadczenia. Ciągłości powszechnego systemu zabezpieczenia społecznego w Polsce nie przerwały nawet zawirowania II wojny światowej. System ubezpieczeń społecznych się zmienia, podobnie jak zmieniają się warunki ekonomiczne, społeczne, a także świadomość obywateli. Polacy, tak jak mieszkańcy większości cywilizowanych krajów świata, żyją coraz dłużej i mają coraz mniej dzieci. Pojawiają się pytania o zmianę zasad funkcjonowania ubezpieczeń społecznych. Niezależnie jednak od decyzji, jakie zostaną podjęte w przyszłości, należne świadczenia będą wypłacane, a składki pobierane. Ubezpieczenia społeczne są bowiem jednym z najważniejszych elementów polityki społecznej państwa.
Zgodnie ze strategią rozwoju ZUS poszerza zakres usług elektronicznych, a jednocześnie wciąż podnosi jakość obsługi klientów w swoich placówkach. Prowadzi również szeroką działalność edukacyjną i informacyjną.
Do ZUS wpływają składki na ubezpieczenia społeczne za 15,38 mln osób, a wpłaca je 2,5 mln przedsiębiorców. W 2017 roku wypłacono z FUS prawie 137,10 mld zł emerytur. Ponad 48,24 mld zł wydano na świadczenia z funduszu rentowego.
1918-2019 Kontynuujemy najlepsze tradycje
Ubezpieczenia społeczne stanowią ważny filar naszej państwowości – odegrały istotną rolę w jej kształtowaniu oraz w budowaniu społeczeństwa obywatelskiego i solidaryzmu społecznego. Zarówno w II Rzeczpospolitej, jak i teraz obowiązuje ten sam mechanizm redystrybucji. Trwałe są też mechanizmy zabezpieczenia społecznego. Pozostało też najważniejsze – gwarancja terminowej wypłaty świadczeń i dbałość o jak najlepszą jakość obsługi klientów, troska o zdrowie i sprawność ubezpieczonych oraz powszechna edukacja w dziedzinie ubezpieczeń społecznych i naukowe podstawy systemu.